این مقاله برگرفته از یک بحث میزگردی است، که در آن هیلاری وینرایت به اختصار در رابطه با شیوه‌های نوین فکر کردن به تغییر، و آنچه از سوسیالیسم فمنیسم یاد گرفته است، حرف می‌زند.
این متن ترجمه یک گفتگو با «ریا النصاح» فعال فلسطینی جنبش طالعات و یادداشت یکی از اعضای این جنبش است. این متن‌ها به ریشه‌های جنبش طالعات و خواسته‌های آن می‌پردازد.
هست شدنِ آنچه تاکنون نیست بوده، مستلزم روایتی نقادانه از گذشته است. روایتی نقادانه که به ایدۀ آینده‌ای برابر می‌پیوندد و نظمی متفاوت را جستجو می‌کند.
انیس واردا از کارگردانان برجسته موج نوی سینمای فرانسه و یکی از بازماندگان این مکتب است. وجه تمایز نگاه او در میان این فیلمسازان توجه ویژه به فمینیسم و نیز ساخت مستندگونه فیلم‌هایش حول موضوعات اجتماعی و زنان است. متن پیشِ رو ترجمه‌ی قسمت‌های منتخبی از مصاحبه‌‌اش با نشریه‌ی کایه دوسینما در ژوئن ۲۰۱۸ است.
جوسلین صعب، فیلم‌ساز، مستندساز و روزنامه‌نگار لبنانی روز گذشته در پاریس درگذشت. زندگی جوسلین با مهم‌ترین بزنگاه‌های تاریخ معاصر خاورمیانه گره خورده و او فعالانه روایت خود را از این وقایع تاریخی ثبت و ضبط کرد؛ از لیبی تحت حکومت قذافی تا جبهه پولیساریو در صحرای غربی، از جنگ داخلی لبنان تا انقلاب ایران، از مصر پس از سادات تا ویتنام بعد از جنگ. عکس‌ها و مستندهای او بارها در جشنواره‌های مختلف جهانی به نمایش درآمده‌اند.
جوسلین همچنین یکی دو فیلم داستانی دارد که مشهورترین آنها "دنیا" درباره ناقص‌سازی جنسی زنان در مصر سر و صدای بسیاری در سینمای عرب به پا کرد.
جوسلین صعب بنیانگذار جشنواره "مقاومت فرهنگی" در بیروت بود که تا کنون در سه دوره و با هدف بازخوانی جنگ‌ها و جنبش‌های مقاومت در جنوب جهانی از دریچه هنر و فرهنگ برگزار شده است.
وبلاگ "تکه‌های آز" به چند پرده از حضور جوسلین در بزنگاه‌های تاریخی و روایت او از آنها نگاهی کرده است.
جوسلین همچنین یکی دو فیلم داستانی دارد که مشهورترین آنها "دنیا" درباره ناقص‌سازی جنسی زنان در مصر سر و صدای بسیاری در سینمای عرب به پا کرد.
جوسلین صعب بنیانگذار جشنواره "مقاومت فرهنگی" در بیروت بود که تا کنون در سه دوره و با هدف بازخوانی جنگ‌ها و جنبش‌های مقاومت در جنوب جهانی از دریچه هنر و فرهنگ برگزار شده است.
وبلاگ "تکه‌های آز" به چند پرده از حضور جوسلین در بزنگاه‌های تاریخی و روایت او از آنها نگاهی کرده است.
اگر نهضت، انقلاب و دولت اسلامی که در سال ۱۳۵۷ تشکیل شد، محدودیت‌هایی را جهت ابراز وجود سکولاریسم و فمینیسم ایرانی اعمال نمودند، در واقع فرصت‌هایی را نیز برای ارائه شکل جدیدی از مدرنیته فراهم کردند. اگر به اسلام به عنوان نقطه مقابل مدرنیته و سکولاریم نگریسته شود، امکان تشخیص این پدیده‌های نوین از بین رفته و جلوی تشکیل ائتلاف‌ها گرفته می‌شود. همچنین این مسئله باعث جدایی اسلام از سکولاریسم، دموکراسی و فمینیسم می‌شود.
با خواندن «کالیبان و ساحره» درمی‌یابیم تا پیش از مواجهه با اثر فدریچی، چقدر کم درباره ساحره‌کشی می‌دانسته‌ایم. حکایتی که بسیاری از ما با آن آشنایی داریم، یعنی همان که حاکی از چگونگی تفوق نهایی خردگرایی و علم بر تفکر جادویی و سحرآمیز آن دوران است، عاری از تاریخچه خشونتی است که در این کتاب با آن رودررو می‌شویم. خواندن «کالیبان و ساحره» به ما یادآور می‌شود در کنار بسیاری از دانشمندان عالی‌رتبه که مشوق ساحره‌کشی بودند، مقامات هم خواهان سرکوب تفکرات جادویی فرودستان بوده‌اند.
پرسش اساسی این است که چگونه خودگرانی را گسترش دهیم، چگونه روابط همبستگی تازه‌ای شکل دهیم و چگونه بخشی از ثروتی که خود آفریده‌ایم را دوباره به کنترل خود در آوریم.
پرسش اصلی این نیست که وزیر زن آری یا نه. برای همه نیروها و فعالان مترقی پاسخ این سوال روشن است؛ بله. اما در ادامه این سوال مطرح می شود که قرار است چه کسی و با چه سیاست‌هایی به عنوان وزیر زن وارد کابینه شود؟ این پرسشی است که مطرح‌کنندگان موضوع وزیر زن کمتر علاقه‌ای بدان نشان می‌دهند، چرا که چنین مسئله‌ای مناقشه برانگیز است و بالا گرفتن مناقشات حول آن، می‌تواند کل مسئله وزیر زن را به حاشیه براند.
