در حالیکه نامیدن یک شهر یا مکان به عنوان خصوصی‌ترین شهر در جهان غیرممکن به نظر می‌رسد اما آنچه می‌توان گفت آن است که شهرهایی که در آن‌ها نابرابریِ فزاینده وجود دارد، همان شهرهایی هستند که در آن‌ها فضاهای عمومی به شدت به فضاهای خصوصی تبدیل می‌شوند و زندگی در شهرک‌ها و مجتمع‌های محصور در حال افزایش است.
فضاهای عمومی در شهرهای ایران روز به روز در حال کاهش و تبدیل شدن به فضاهای تجاری‌اند. اما این فرایند مخصوص به ایران نیست. به نظر می‌رسد ارتباطی مستقیم وجود دارد میان رشد نابرابری اقتصادی و خصوصی و تجاری شدن فضاهای عمومی شهرها.
بر اساس اصل 29 قانون اساسی، برخورداری از خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت‌های پزشکی به صورت بیمه و غیره حقی است همگانی. این اصل از قانون اساسی، دولت را مکلف می‌کند که طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت‌های مردمی، خدمات و حمایت مالی را برای تک تک افراد کشور تأمین کند. در این نوشته، زهرا افراز مختصری از شیوه اعمال این قانون را در دولت‌های پیشین تا کنون مختصر توضیح می‌دهد. هر چند طرح دولت کنونی امیدوارکننده است اما ضمانت اجرای آن همانند طرح‌های دولت‌های پیشین محلی از ابهام است.
