قتل رومینا اشرفی بار دیگر موضوع خشونت علیه زنان را پررنگ کرد. می‌توان گفت افکار عمومی به صورتی یکپارچه خواهان توقف چنین خشونت‌هایی و تغییر شرایط است. اما چرا این خواست همگانی تاکنون نتوانسته شرایط را تغییر دهد؟
محاکمه ژنرال پینوشه به عنوان آمر اصلی کشتار، شکنجه و سربه‌نیستی مبارزان سیاسی و حتی مردم عادی شیلی، برای دورفمن و هموطنان او به رویایی محال شبیه بود؛ اما بازداشت ناگهانی و جنجالی ژنرال در سال ۱۹۹۸در لندن گویی دریچه ای رو به امید و عدالت گشود. دورفمن در کتاب «شکستن طلسم وحشت» با عنوان تکمیلی «محاکمه شگفت‌انگیز و پایان ناپذیر ژنرال آگوستو پینوشه» ضمن پیگیری روند بازداشت و محاکمه ژنرال پینوشه، از آثار کودتا بر مردم شیلی می‌گوید.
به نظر لِدویت در دورانی که سرمایه داری با سیاست‌های نئولیبرال آشکارا به تبعیض و بی عدالتی دامن می زند، الگوی «توسعه جماعت محور» – البته با رعایت اصول و قیدهایی – می‌تواند فرصتی مناسب برای تغییر فراهم کند. از نظر وی، در سال‌های اخیر نهادهای دولتی این الگوی رهایی‌بخش را مصادره کرده و از رمق انداخته‌اند. به همین خاطر ضرورت دارد که اين ابزار رهايي‌بخشی را با ديدی انتقادی بازبينی كرد و به آن جانی تازه داد.
علت بقای خشونت خانوادگی این است که به شیوه‌های مختلف، شخصی و پنهان باقی می‌ماند. به همین خاطر، نباید بار مسئولیتِ حل مشکل خشونت، تنها بر عهده اشخاص باشد. چراکه مشکلِ خشونت صرفاً مسئله‌ای شخصی نیست. بلکه مسئله‌ای عمومی است.
قسمتی از قوانین هر کشور، درباره خدماتی است که دولت موظف به ارائه آن‌ها، به صورت عمومی و رایگان است. در قانون اساسی ایران، خدماتی چون آموزش، بهداشت و مسکن از جمله همین خدمات عمومی و رایگان است.اما در سالیان اخیر به واسطه خصوصی‌سازی، این خدمات عمومی رایگان از بین رفته و بدل به خدماتی خصوصی و پولی شده‌اند. در یادداشت پیش رو این موضوع بررسی شده است.
