تناقضات موجود در گزارش اخیر مجلس در بررسی وضعیت نظام بانکی ایران نشان می‌دهد چگونه بحران بانکی همزمان بزرگترین بحران اقتصادی ایران است و در عین حال انکار این بحران از سوی مقامات به وسیع شدن آن دامن می‌زند.
محمدعلی نجفی نیز بالاخره در فرایندی که به روحوضی اشک‌آوری می‌ماند استعفا داد و از شهرداری تهران کنار رفت. این‌روزها شورای شهر تهران و فضای رسانه‌ای نزدیک به اصلاح‌طلبان چنان گرم مباحثات درباره جانشین او شده است که گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است. گویی کاملا طبیعی است که کسی نداند دلیل انتخاب نجفی چه بود و چرا نتوانست دوام بیاورد. مهم‌تر از اینها کارنامه او برای رفع بحران‌های پیش‌روی تهران چه بود و جانشین او با چه عزم و تدارک متفاوتی روانه بهشت خواهد شد.
این یادداشت به همین بهانه نقبی زده است به آخرین گزارش نجفی به شورای شهر تهران تا از میان سطور آن گزارش یک گزاره بدیهی را برنهد: نه نجفی و نه جانشینان او برای حل بحران‌های تهران خطر نکرده و نخواهند کرد.
این یادداشت به همین بهانه نقبی زده است به آخرین گزارش نجفی به شورای شهر تهران تا از میان سطور آن گزارش یک گزاره بدیهی را برنهد: نه نجفی و نه جانشینان او برای حل بحران‌های تهران خطر نکرده و نخواهند کرد.
بحران ارزی اخیر اگرچه همه را غافلگیر کرده‌است، اما در واقع برایند سایر سیاست‌های اقتصادی سال‌های اخیر است. اقتصاد ایران در دور باطلی بین نرخ تورم بالا، نرخ بهره‌ی بالا و بی‌ارزش‌سازی مکرر پول ملی گیر افتاده است.
دولت حسن روحانی و نزدیکان آن در واکنش به اعتراضات اخیر مردم بر «جراحی اقتصادی» تاکید کرده‌اند. این یادداشت بر آن است که نشان دهد تاکید بر جراحی اقتصادی و اصرار بر اجتناب از اصلاحات سیاسی از قضا نه برنامه‌ای برای نجات اقتصاد که نشانی از ضدیت عمیق با دموکراسی و امید سیاسی است.
در این یادداشت با بررسی مسئله مسکن مهر به عنوانی جزئی از مسئله بزرگ‌تر مسکن در ایران خواهیم دید که بحران اساسی در حکم‌رانی و سیاست‌گذاری است و این بحران بی‌توجه به فجایع طبیعی یا ناملایماتی که خود بر مردم وارد می‌کند به حیات خود ادامه می‌دهد.
